یادی از زادگاهم لنده

چه از ایـــدنک سوی لنده شوید	بوی رامش و علــــم و دین بشنوید
که لنــــده مرا بوده است زادگاه	مرا نیز کاشانه و دستــــــــــــــگاه
در این بومگاه دانــــــش آموختم	چراغ خـــــــــــــــــــرد را برافروختم
حق مردمــــش هست در گردنم	که تا جان شیـــــــــرین بود در تنم
به لنـــــــده برفتم به مکتب سرا	گرفتم گل علــــــــــــم و دانش فرا
به آموخــــتن درس بودم به پیش	گرامی مرا داشتند قــــوم و خویش
به امید رفتار نیکـــــــــــــــویشان	به خلق بهین و نکو خـــــــوی شان
بکردم ره عــــــــلم و دانش کزین	ز آنان شده دانشم این چنیـــــــــن
مجیدی به جولان درآور قـــــــلم	به گلـــــــــــزار بگذشته ها زن قدم
به همراه یاران دیـــــــــرینه سال	که بودند در کودکی همـــــــــــزبان
به اسب و خر و استران گه سوار	به گردش به دالان کـــــــــــــوه بنار
خوشا تنـــــــگ مونه و کبکان آن	خوشا در کـــــــــــمرها شکاران آن
خوشا سکو وبرکـــه ی نرگسی	که پیشـــــــینه اش را نداند کسی
بر این کوه مـــــردان مزداپرست	به زمزم اوســــــتا و برسم بدست
بر آیین زرتشت و دیـــــــن بهی	دل از اهـــــــــــرمن هابکردند تهی
پرستندگانی به خورشیــد و ماه	که این بودشان کیش و آیین و راه
به لنده بدست جنگـــــل موروبن	کنام ددان و گـــــــــــــــرازان در آن
در این جنگل خودروو سبزه پوش	شده آشیان ددان و وحـــــــــــوش
به اهل خـرد می دهد این نشان	که مورد  یادگـــــــــاری ز زرتشتیان
گمان من ار باشدش راســــــتین	کــــــهن جایگاهیست این سرزمین
در این جا درخت خـــــــــدا آفرین	بسی بود و رویید اندر زمیـــــــــــن
بسان ربیک و بن و کــــــــــــــنار	درختان بی میـــــــــــــــوه و بار دار
یکی زین درختان بود بنگــــــــــرو	که نه مـــــــــــزه دارد نه بار و نه بو
درختیست روینده در گرمســـــیر	گهی نیز روییده در سردســـــــــــیر
بجای دگر جنگــــــــــــل مورد بن	بسی شاخه و ریشه زاییــــــــده آن
کنارش درختان بن و کنـــــــــــــار	که پر بار بودند فصل بهـــــــــــــــــار
تنیده بهم شاخـــــه ی هر درخت	تنومند و انبوه و سبــــــــــــزینه رخت
که بگذشتــــــه ها بود آن پر زآب	زمونه برون آمــــــــــــــــدی با شتاب
برون و درونش درخت بلـــــــــوط	که بود از برای کسان نان و قـــــــوت
بهر گوشه آوازه ی کبــــک و سار	پران اززمین بر سوی کوهســــــــــار
بهین جای بودست بهر شکــــــار	بهر جای آن سبزه و مرغــــــــــــــزار
خوشا دامن کوهســـــــــــــار بنار	خوشا گله و دسته های شــــــــــکار
خوشا پشم کاران و آب قنــــــــات	که نوشیـــــــــــدنش می فزاید حیات
زمانی که من بوده ام خـــــردسال	همه جای بوده درخت و نهــــــــــــال
در اینجای بودم به سیرو به گشت	سواره بهرکوه و میـــــــــــدان و دشت
بهر جای بودم برای شــــــــــــــکار	بهرچشــــــــــــمه و دره ای رهسپار
ز تیرم پیـــــــــاده چه بر پشت زین	بز و پازن افتــــــــــــــــاد بس بر زمین
پرنده چه پران شدی بر هــــــــــوا	ز تیرتفنــــگم نگشتی رهــــــــــــــــــا
کنون که شدم پیر و فرســـوده تن	بیاد آیدم روزگارکـــــــــــــــــــــــــــــهن
نه بینم درختی به کوه و به دشت	نه تفریحــــــــــــــــگاهی برای نشست
دگر جنگلی نیست  لنــــــــده بجا	همه گشته است منــــــــزل و خانه ها
مرا بود لنـــــــــــــــده بهین زادگاه	مرا بود فرخنـــــــــــــــــــــده ای جایگاه
بیاد آورم لنــــــــــــــده را هر زمان	که بوده است هستی و عمــــــرم از آن
سراینده : نورمحمد مجیدی کرایی
ماخذ : کتاب ایل باستانی کرایی –                              تالیف نورمحمد مجیدی کرایی