تاریخچه دژکوه

کوهی  سر  کشیده   سوی   آسمان به گرد اندرش چشمه هایی روان هوایش بود نیکو و خوشگوار گل و لاله ها رویدش در بهار بهرجای آن چهچهه کبک و سار سراینده بلبل به هر شاخسار  درختان سرسبز انجیر و بن به قدمت حکایت ز  دور کهن درخت بلوط برکشیده رده به هر دره ای سبز چادر زده به دشت و به کوه جایگه ساخته به سبزینه برگان تن آراسته  بهرجای کوه و بهرجای دشت پرنده ببینی به پرواز و گشت سر   کوه      بودست   یک      پادگان نشسته    بهر    بارویی       دیده  بان از   این   پادگان   نیز    باشد     نشان بجا     ماندگانی     زهر       ساختمان در   آغاز    دژ    یا     ره      کاروان بکندند    گذرگاهی    از      کوه    آن در    آن    راه    دروازه ای    ساختند به     دروازه    برجی       درانداختند بکندند   رهی   سخت   چون   بیستون که   فرهاد   فرو   ماند   از    کار  آن پله    بر    پله   سنگ    کردند  فرش که  شد  مات  بیننده  زآن  کار  و نقش هنوز   هست   آثار   کارش      بجای زمانش    نداند   کسی    جز      خدای به  کوه  اندرون هست  تنها  سه  راه که  هر   سه   بگویندشان   کوره  راه چه  بر  کوره  راهان  نشانی تو  کس به   دشمن   کسی   نیست  فریاد   رس به سنگ و به تیر و به شمشیر و گرز به  مردی  و  چالاکی  و  زور  و  برز به درگیری و ضربت و دست و مشت توان   دشمنان   را   در  آنجای   کشت به   نزدیک   دژ  هست   امامزاده ای امامزاده    و    مرد        آزاده ای بود   نام   آن           ناصر  عابدان ز  آل  علی  باشد  او  را      نشان زیارتگه   مردم   خاص   و      عام ز  او  شد  ظهور  معجزاتی    تمام به   زیر   امامزده   باغیست    کشت نموداری  از    باغهای       بهشت یکی     را     بگویند    باغ      امیر بجا مانده   از   نام   بداق     امیر   نکو   لیموئی  هست  به  باغ اندرون چه لیموی میناب و چون گامبرون که  شاید  از  آن  جای کردند  هرس در  این  باغ  نهالش نمودند غرس دوم   باغ   سنه   دوله   گویند   نام گذشته    برو   سال ها    و   ایام   درون   دو   باغ  آب   زاید   شیرین زلال  و  گوارا   ز        زیرزمین بدامان    کوه     روستا    شد    بپا که  از  سنگ  و  چوبش ببینی بنا میان    بنا    آب     کرده       رهی کز  آن  آب  پیدا شده  دره هی به   فصل   زمستان   و   گاه   بهار بزاید  بسی  چشمه  ز  آن رهگذار سر   راه   توف   خیم  ببینی   رهی بر  آن  راه  باشد      پرستشگهی بنایست   از    دور       زرتشتیان به  پندا ر  چنین   آید   و    برگمان چو  بر  سنگ  دیوار  آن   بنگری گمانی  ز   دوران    پیشین    بری بدانی  بنایی  ز دوران پیش بجا  مانده ای   از  نیاکان   خویش شنیدم  در  این  جای   افسانه ای فسانه،   نه  یک   گفت   جانانه ای که بودست در این کوه دو نوجوان بدل  داشتند شور   و عشقی  نهان یکی  بود  دختر ،  دگر  بد  پسر پناهنده     در   کوهسار   و  کمر پسر  کوهبان  بود  یا      کوتوال شدش  پاره    بند  کمر  یا   دوال گرفتار  گردید  به   کوه  و   کمر پریشان  و   ترسان   شده    دُختر به  دختر  بزد  تند  بانگی   دراز گرفتار  گشتم  یکی        چاره ساز کمک  کن  که از کوه خواهم  فتاد چه بشنید دختر به کوه شد چه باد شتابان  فرود  آمد  از  درز  کوی بسوی   پسر   تند   بنمود   روی بینداخت  از  کوه  دستمال    سر کشیدش   به   بالای  آن  با  هنر   نمود  دختر  از مرگ  او را  رها بزور  و   به بازوی و حکم   خدای بخوانند  آن  جای    دستمال کش بیاد   و  به   نام  زن     شیرفش

                                                 سراینده : زنده یاد نورمحمد مجیدی کرایی